Ο Joshua Worth ερευνά το ρόλο των ποδηλάτων κατά τη διάρκεια πολέμων σε όλο τον κόσμο.
«Είστε λάτρης του ποδηλάτου; Αν ναι, γιατί δεν ποδηλατείτε για το βασιλιά;»
Αυτό ήταν το κείμενο με το οποίο στρατολογούνταν νέοι άνδρες στην 48η Διεύθυνση του Ποδηλατικού Τάγματος του Βρετανικού Στρατού. Κατά τα τέλη του 19ου αιώνα, τα ποδηλατικά τάγματα ήταν ήδη ένα βασικό στοιχείο του βρετανικού στρατού.
Στις 7 Νοέμβρη του 1914, ψηφίστηκε ένα διάταγμα, το οποίο ένωσε αρκετά προϋπάρχοντα τάγματα ποδηλάτου, ώστε να σχηματίσουν το Σώμα Ποδηλασίας του Βρετανικού Στρατού. Τα ποδήλατα είχαν χρησιμοποιηθεί παλαιότερα για την εύρυθμη λειτουργία των μεταφορών μηνυμάτων στον πόλεμο Boer της Νότιας Αφρικής, αλλά κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου η χρησιμότητα τους επισημοποιήθηκε και άρχισαν να λειτουργούν με έναν πιο διαδεδομένο τρόπο. Σε γενικές γραμμές, τα ποδηλατικά τάγματα παρέμειναν στην Αγγλία εκτελώντας αμυντικό ρόλο, αλλά μικρότερες ομάδες ποδηλατών στάλθηκαν στη Γαλλία για να ενταχθούν στην πρώτη γραμμή του πολέμου. Η χρησιμότητα τους ήταν πιο ουσιαστική στην αρχή και στο τέλος του πολέμου – κατά τη διάρκεια του πολέμου η χρησιμότητά τους ήταν σημαντικά μειωμένη.
Μια έκθεση του περιοδικού Cyclist το 1914 εξέφρασε την άποψη ότι «παρόλο που ο πόλεμος δεν είναι ένας πόλεμος ανδρών, αλλά ένας πόλεμος μηχανών, τα ποδηλατικά τάγματα ήταν σε θέση να συμμετάσχουν σε μια πιο παλαιομοδίτικη, στενή μάχη.
Όταν ο πόλεμος τελειώσει, οι ιστορίες των πολεμιστών ποδηλατιστών θα είναι μεταξύ των πιο εντυπωσιακών στο χρονικά αυτής της σύγκρουσης». Η έκθεση επαινεί τον πολεμιστή- ποδηλάτη για την ταχύτητα, τη σιωπή και την ικανότητα να αναλαμβάνει την κάλυψη των υπολοίπων στρατιωτών.
Τα στρατεύματα των ποδηλάτων ήταν επίσης μια κοινή επιλογή στα γαλλικά, ιταλικά και γερμανικά στρατεύματα. Οι ιταλοί Bersaglieri, ή σκοπευτές, ήταν ένα σώμα με ικανότατους στρατιώτες, οι οποίοι φημίζονταν για το σημάδι, την ταχύτητα και την κινητικότητα τους (όπως επίσης και γα το φανταχτερό καλύμματα της κεφαλής τους). Οι στρατιώτες αυτοί ήταν εξαιρετικά γυμνασμένοι και μετακινούνταν παντού τρέχοντας, αντί βαδίζοντας.
Όταν τα ποδήλατα έγιναν πιο διαδεδομένα στο στρατό, ήταν μεταξύ των πρώτων στρατιωτών που υιοθέτησαν τη χρήση τους. Πολλοί από αυτούς, όπως ο Ottavio Bottechia, μετά τον πόλεμο αποφάσισε να αγωνιστεί στο ποδηλατικό γύρο της Γαλλίας και μάλιστα ήταν ο πρώτος Ιταλός ο οποίος νίκησε τον συγκεκριμένο αγώνα. Ο ίδιος μοιράστηκε ένα περιστατικό από τις ημέρες που υπηρετούσε σαν στρατιώτης, όπου ποδηλάτησε μέχρι ένα ψηλό ορεινό πέρασμα με ένα πολυβόλο δεμένο στην πλάτη του για να βοηθήσει ένα φυλάκιο σε μια κρίσιμη στιγμή. Έφτασε αργά το βράδυ και όταν ξύπνησε την επόμενη μέρα, ανακάλυψε ότι οι Αυστριακοί είχαν προσπαθήσει να επιτεθούν κατά τη διάρκεια της νύχτας και είχαν αποτύχει, με το πολυβόλο που είχε κουβαλήσει να αποδεικνύεται απαραίτητο στοιχείο για την εξέλιξη αυτή.
Καθώς η τεχνολογία εξελισσόταν, εξελίχθηκε και ο πόλεμος και η χρήση του ποδηλάτου κατά τη διάρκεια του μειώθηκε. Τα ποδήλατα συνέχισαν να επιλέγονται κατά τη διάρκεια του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου από τις συμμαχικές δυνάμεις αλλά σε περιορισμένο αριθμό. Οι Ιάπωνες όμως χρησιμοποίησαν χιλιάδες στρατιώτες ποδηλάτες κατά τη διάρκεια του πολέμου. Τα ποδήλατα παρέμειναν ένα πολύτιμο εργαλείο για τις πολιτοφυλακές και τον ημι-επαγγελματικό στρατό, όπως αποδείχθηκε και από τη χρησιμότητα τους κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου της Σρι Λάνκα.
Η ημερομηνία που τα τάγματα ποδηλατών διαλύθηκαν εντελώς ήταν το 2001. Ο ελβετικός στρατός, παρά την ουδέτερη στάση του, διατηρεί ένα ποδηλατικό τάγμα, το οποίο αποτελεί μιας υψηλού κύρους μονάδα με ικανούς ποδηλάτες. Άλλωστε το να ποδηλατείς με ένα πλήρως φορτωμένο ποδήλατο για εκατοντάδες χιλιόμετρα στις Ελβετικές Άλπεις σίγουρα δεν είναι μια εύκολη υπόθεση.
Κάθε χρόνο από το 1921 μέχρι σήμερα, πραγματοποιείται μια τελετή στην κεντρική Αγγλία για να τιμήσει τους πεσόντες ποδηλάτες του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου.
Η συμβολή των ποδηλατικών ταγμάτων δεν είναι ευρέως γνωστή, οπότε γεγονότα όπως αυτή η τελετή στοχεύει να τιμήσει τις προσπάθειές τους και να κρατήσει ζωντανή τη μνήμη τους.
ΠΗΓΗ