Η Κατερίνα Παπαγεωργίου είναι εκπαιδευτικός και χρησιμοποιεί το ποδήλατο για να πηγαίνει στη δουλειά, για βόλτες και για διακοπές. Δηλαδή, για όσα της δίνουν χαρά!
Η συζήτηση με την Κατερίνα έγινε ένα πρωί μετά τις ποδηλατάδες που κάναμε στο πλαίσιο του This is Athens City Festival. Είναι ενθουσιώδης, το πρόσωπό της φωτίζεται κάθε φορά που μιλά για το ποδήλατο και, ήταν πρόθυμη να μοιραστεί μαζί μας πολλές αλήθειες όπως το: «εγώ δεν πρόκειται να μην κάνω ποδήλατο επειδή δεν υπάρχουν ποδηλατόδρομοι…»
Κατερίνα, θυμάσαι την πρώτη φορά που έκανες ποδήλατο;
Τη θυμάμαι, ήμουν στις πρώτες τάξεις του δημοτικού, μέναμε στην Άρτα τότε και στην πλατεία της Άρτας έκαναν τα παιδιά ποδήλατο, πήρα κι εγώ ένα και θυμάμαι ακόμα πως νόμιζα πως θα ήταν πάρα πολύ δύσκολο. Όμως ήταν και λίγο κατηφορικά στην πλατεία, πατούσαν και τα πόδια μου, πήρα λίγη φόρα και σχεδόν αμέσως έκανα ισορροπία – όπως κάνουν σήμερα τα παιδιά με τα μικρά ποδηλατάκια, χωρίς πετάλι – και ξεκίνησα. Μα λέω τελικά είναι εύκολο. Και λίγο αργότερα ένιωσα άνετα να κάνω και πετάλι.
Το θυμάσαι το πρώτο σου ποδήλατο;
Θυμάμαι μόνο την πρώτη μου αυτή ποδηλατική εμπειρία – είναι βαθιά χαραγμένη μέσα μου – αλλά δεν θυμάμαι καν αν ήταν δικό μου ή κάποιου άλλου. Τότε ήταν και δύσκολο να έχουν όλα τα παιδιά ποδήλατα και παίρναμε ο ένας του άλλου.
Έχεις κάποια ποδηλατική ανάμνηση από τα παιδικά σου χρόνια;
Πρέπει να ήμουν στο γυμνάσιο ή στις πρώτες τάξεις του λυκείου τότε, μέναμε στα Γιάννενα και πήρα το πρώτο μου ποδήλατο, ένα αγωνιστικό της εποχής με τα γυριστά τιμόνια. Και είχα προσπαθήσει να κάνω τον γύρο των Ιωαννίνων. Είπα μέσα μου θα φτάσεις ως τη Λιμνοπούλα και μετά θα γυρίσεις απ’ το Πανεπιστήμιο – ήταν μεγάλη απόσταση. Ξεκίνησα λοιπόν και στο δρόμο είχα κουραστεί τόσο πολύ, που ήθελα να τα παρατήσω. Αλλά, έλεγα μέσα μου, «είπες στον εαυτό σου ότι θα κάνεις τον γύρο και θα τον κάνεις». Κόντευα να πεθάνω απ’ την κούραση αλλά, έφτασα τελικά στο σπίτι μου!
Πού χρησιμοποιείς το ποδήλατό σου;
Πάντα χρησιμοποιούσα ποδήλατο γιατί μου άρεσε αλλά συμβατικό. Μετά ήθελα ποδήλατο στην πόλη αλλά μένουμε στον Γέρακα, σχετικά ψηλά και κάθε φορά που χρησιμοποιούσα συμβατικό ποδήλατο να πάω μέχρι το Χαλάνδρι ας πούμε, κουραζόμουν κι έτσι δεν μου φαινόταν καλή ιδέα.
Μια φορά όμως βρέθηκα στα Γιάννενα και πήγα με μια ομάδα να κάνω τον γύρο της λίμνης κι εκείνοι χρησιμοποιούσαν ηλεκτρικά ποδήλατα – εγώ ως τότε δεν είχα δοκιμάσει ηλεκτρικό και δεν ήξερα. Το άκουγα μόνο. Ανέβηκα λοιπόν σε αυτό το ποδήλατο και είπα… θέλω τέτοιο!
Όταν γύρισα λοιπόν στην Αθήνα, αφού το σκέφτηκα λίγο, αγόρασα το ίδιο ακριβώς ηλεκτρικό ποδήλατο και το ίδιο έχω ως τώρα.
Και τι κάνεις με αυτό;
Η καθημερινή μου διαδρομή είναι για τη δουλειά. Είμαι εκπαιδευτικός και εργάζομαι στο Χαλάνδρι, όπου είναι το σχολείο μου, είναι 7 χιλιόμετρα από το σπίτι μου να πάω και άλλα τόσα η επιστροφή. Αυτή είναι η συνηθισμένη μου διαδρομή.
Έχω όμως κάνει και πολλά χιλιόμετρα στην Αττική, στην Πάρνηθα, στην Ελευσίνα, παντού με διάφορους φίλους.
Υπάρχει κάποια διαδρομή που σου αρέσει περισσότερο;
Με το ποδήλατο, όλες οι διαδρομές μου αρέσουν! Και με την εφαρμογή που είχαμε πει (το citymapper) έχω ανακαλύψει πολλές διαδρομές και ποδηλατοδρόμους που μπορείς να πας σε όλη την Αθήνα.
Πώς σε αντιμετωπίζουν τα παιδιά στο σχολείο, που σε βλέπουν να πηγαίνεις με το ποδήλατο;
Χαίρονται! Με ρωτάνε, «από πού έρχεστε», με ρωτάνε για το ποδήλατό μου, χαίρονται και τα παιδιά και οι συνάδελφοί μου!
Καταγράφεις σε κάποια εφαρμογή τις διαδρομές που κάνεις;
Παλαιότερα ναι, όταν έβγαινα με ομάδες που έκαναν πολλά χιλιόμετρα. Όχι πια. Τώρα, αυτό που μου λείπει, επειδή οι ομάδες αυτές βγαίνουν συγκεκριμένες μέρες, θα ήταν μια εφαρμογή που να μπορούσες να βλέπεις κάθε στιγμή ποιος βγαίνει για ποδήλατο και να μπορείς να πας μαζί του. Όχι μόνο Σάββατα ή Κυριακές αλλά κάθε μέρα και να πηγαίνουν εκδρομές.
Εγώ δεν κάνω προπόνηση – να βάζω το κεφάλι κάτω και να πηγαίνω γύρω γύρω. Εμένα μου αρέσουν οι βόλτες και οι εκδρομές, να πηγαίνω με παρέα σε διάφορα μέρη – να κάνουμε μεγάλες διαδρομές, δεν με πειράζει, αλλά να πηγαίνεις ας πούμε ένα Σαββατοκύριακο στην Αίγινα, στην Ύδρα.
Έχω κάνει μεγάλες διαδρομές στην Πάρο και στην Χίο. Κι εκεί όμως θα ήθελα περισσότερη παρέα, γιατί εκεί δεν έκανε άλλος ποδήλατο κι εγώ το χρησιμοποιούσα για να πάω από την Παροικιά στη Νάουσα και στις γύρω παραλίες για μπάνιο. Οι άλλοι πήγαιναν με το αυτοκίνητο κι εγώ με το ποδήλατο.
Και στη Χίο, που έχει μεγάλες ανηφόρες, πήγαινα να δω φίλους που έχω σε διάφορα χωριά και τους φαινόταν παράξενο που έφτανα ως εκεί με το ποδήλατο…
Με το θέμα του parking τι κάνεις; Πού το αφήνεις στο σπίτι, στο γραφείο ή στις εκδρομές;
Στο σπίτι δεν έχω πρόβλημα, έχουμε υπόγειο γκαράζ κι εκεί υπάρχει επίσης αποθήκη, οπότε το κλειδώνω εκεί.
Στο σχολείο το παίρνω στο προαύλιο και το αφήνω στο γραφείο μου ή σε κάποια αποθήκη.
Στην Πάρο το άφηνα σε ένα κλειστό γκαράζ και στην Χίο κλειδωμένο στην αυλή ενός σπιτιού.
Όταν βγαίνω αλλού, με δύο κλειδαριές, για λίγο το αφήνω. Σε ένα σημείο κεντρικό, αν θέλω να ψωνίσω κάτι ας πούμε. Έχω πάει και σε parking αυτοκινήτων και κανείς δεν μου έχει πει όχι…
Παρόλο που εσύ δεν είσαι από εκείνους που γκρινιάζουν για τα πάντα, υπάρχουν κάποια προβλήματα που θεωρείς σε εμποδίζουν να κάνεις περισσότερο ποδήλατο;
Κοίτα, θα μου άρεσε να υπάρχουν δίκτυα ποδηλατοδρόμων και ωραίες υποδομές αλλά και τι θα γίνει, αν δεν γίνουν θα γεράσουμε και δεν θα κάνουμε ποδήλατο;
Επίσης, πρέπει να γίνουν ποδηλατόδρομοι αλλά πρέπει να βγουν και περισσότερα ποδήλατα στο δρόμο – είναι σαν την κότα με το αβγό. Πρέπει να βγουν περισσότερα ποδήλατα για να αναγκαστούν και οι πολιτικοί να κάνουν ποδηλατοδρόμους.
Λυπάμαι ας πούμε που βλέπω ποδηλατοδρόμους με παρκαρισμένα αυτοκίνητα ή κακούς ποδηλατοδρόμους αλλά χρειάζονται νομίζω περισσότερα ποδήλατα στους δρόμους για να αλλάξουν τα πράγματα…
Πάντως εγώ δεν πρόκειται να σταματήσω να κάνω ποδήλατο επειδή δεν υπάρχουν ποδηλατόδρομοι.
Επίσης, διαπιστώνω πως και οι έλληνες οδηγοί αυτοκινήτων έχουν καταλάβει πως πρέπει να συνυπάρξουν με τα ποδήλατα – αφού δεν υπάρχουν ειδικοί δρόμοι, τι να κάνουμε; Δεν τους βλέπω να γκρινιάζουν πια ή να κορνάρουν. Δεν αντιμετωπίζω ιδιαίτερα προβλήματα.
Γι αυτό προσπαθώ να χρησιμοποιώ παραδρόμους ή μικρότερους δρόμους, γιατί εκεί δεν σε ενοχλούν καθόλου τα αυτοκίνητα.
Ας πούμε το citymapper ακόμα και σήμερα που του έβαλα να επιλέξει την γρήγορη διαδρομή, επειδή είχα αργήσει πάλι με έφερε γρήγορα και φαντάσου πως έκανα από τον Γέρακα, ψηλά που μένω ως την Πλατεία Κοτζιά μόνο 38 λεπτά! Και χωρίς να τρέχω καθόλου. Επίσης, για το σχολείο – από το Γέρακα στο Χαλάνδρι – κάνω 18 λεπτά!
Και τελικά διαπιστώνεις ότι η Αθήνα δεν είναι τόσο μεγάλη όσο νομίζεις με το αυτοκίνητο!
Γιατί θα πρότεινες σε κάποιον να κάνει ποδήλατο; Τι θα έλεγες στους «αρνητές» του ποδηλάτου;
Μεγαλώνοντας διαπιστώνω πως φοβόμαστε να χαρούμε, έχουμε τύψεις όταν κάνουμε κάτι που μας αρέσει. Εμένα ακόμα και τα παιδιά μου, όταν με βλέπουν να φεύγω με το ποδήλατο μου λένε «αμάν ρε μαμά πάλι με το ποδήλατο», λες και πρέπει να έχω τύψεις που κάνω ποδήλατο σήμερα αντί να είμαι αγχωμένη στο σούπερ μάρκετ, να κουβαλάω τσάντες ή σπίτι να μαγειρεύω.
Όμως εγώ δεν νιώθω καμία τύψη που χαίρομαι και που θέλω να χαίρομαι τη ζωή μου και το ποδήλατο είναι ένα παιχνίδι που μπορούμε να κάνουμε και μεγάλοι!
Και καμιά φορά φίλοι μου λένε «μα καλά, δεν φοβάσαι;» γιατί θέλουν πάντα να σου πουν κάτι αρνητικό ή επειδή φοβούνται εκείνοι ή επειδή φοβούνται να χαρούν.
Το ποδήλατο είναι χαρά της ζωής!
Υπάρχει κάτι που σου αρέσει περισσότερο να κάνεις με το ποδήλατο;
Από πέρυσι το καλοκαίρι που ξεκίνησα να κάνω εκδρομές, μου αρέσει να κάνω εκδρομές με το ποδήλατο. Αλλά θέλω παρέα – γιατί μπορεί, ας πούμε ο σύντροφός σου ή οι φίλοι σου, να μην θέλουν να κάνουν ποδήλατο. Άρα, πρέπει να βρεις άλλη παρέα… Εγώ πηγαίνω καμιά φορά με οργανωμένες εκδρομές, που σου προσφέρουν όλες τις ευκολίες αλλά αυτό είναι αρκετά ακριβό. Βέβαια τα οργανώνουν όλα αλλά δεν μπορείς να το κάνεις συνέχεια.
Υπάρχει κάποιο ταξίδι που ονειρεύεσαι να κάνεις με το ποδήλατο;
Προς το παρόν ονειρεύομαι τα μικρά, τα κοντινά, επειδή είναι πιο εφικτά – σε όλα τα νησιά μας μου είναι πιο εφικτό να πάω. Να φτάσω ως τον Πειραιά ας πούμε και να μπω στο καράβι και να φύγω.
Πώς νιώθεις όταν κάνεις ποδήλατο;
Τέλεια, από την πρώτη στιγμή που βγαίνω απ’ το γκαράζ…
Νιώθω κάτι που δεν μπορώ να το περιγράψω, μπορώ να σταματήσω όπου θέλω, να κάνω ότι θέλω, δε νιώθω κανένα άγχος, όλα τα προβλήματα με το ποδήλατο είναι μικρά – νιώθω ελεύθερη.
Επιπλέον, ζεις τη ζωή διαφορετικά, βλέπεις καλύτερα, μυρίζεις, πηγαίνεις με τις δικές σου δυνάμεις και αυτό σε κάνει να νιώθεις υπέροχα – είναι να σαν έχεις τον απόλυτο έλεγχο της ζωής σου.
Αισθάνομαι μια μεγάλη ελευθερία και, με κάποιο τρόπο σε κάνει να νιώθεις πως η ζωή όλη είναι διακοπές! Με το ποδήλατο πας στη δουλειά και νομίζεις πως πας διακοπές… ό,τι κι αν κάνεις είναι σαν διακοπές, σαν να πηγαίνεις βόλτα.
Επίσης μου αρέσει να είμαι fit και προσέχω την εικόνα μου. Άρα, με ένα ποδήλατο νιώθεις ελεύθερη, σαν να είσαι συνέχεια σε διακοπές, φτάνεις γρήγορα στον προορισμό σου και σου κάνει και ωραίο πισινό και σφιχτά πόδια! Τι άλλο να ζητήσει κανείς;
© Copyright Cities for Cycling 2023, All Rights Reserved